Ooit…
Mijn naam is Hanne en ooit was ik enorm blij dat ik geen seks meer hoefde te hebben. Ik hield van het single leven, was niemand wat verschuldigd en deed lekker mijn eigen zin. Ik had alle plaats in bed, een douchekraan kon ik prima zelf herstellen, en ik hoefde geen uitvlucht te verzinnen als mijn libido mij weer eens in de steek liet. Ook de helse rugpijn waar ik al jaren mee rondliep en waar geen dokter raad mee wist, kon ik nu in mijn eentje dragen zonder dat een partner zich hierover zorgen hoefde te maken. En hoewel ik heerlijk kon genieten van een knuffel met mijn honden en ik toffe vriendinnen had voor goeie babbels tot in de late uurtjes, begon er stilaan toch iets te knagen..
Ik voelde me niet echt vrouw meer, wist niet meer wat ik leuk vond en had eigenlijk nergens nog zin in. Toen ik ook nog het verdict kreeg dat ik maar met de rugpijn moest leren leven… het was een prima cocktail voor ‘het hoeft eventjes niet meer’.
Toen de zoveelste Valentijn als vrijgezel dichterbij kwam, vroeg ik me af of ik dit ooit nog eens met een partner zou kunnen vieren i.p.v. met mijn single maatje waarmee het nu elk jaar supergezellig was maar wat toch nét dat tikje extra miste..
Alleen… bij een partner hoorde seks, en daar had ik geen zin meer in!
Ik miste de intimiteit, dat wel. Maar wie was ik om een man op te zadelen met een vrouw die alleen aan intimiteit genoeg had en voor het hele seksgebeuren al een behoorlijke catalogus aan excuses had verzameld?!
…toen…
Toen ik ging uitzoeken waarom ik zo vast zat op allerlei vlakken en wat ik daaraan kon doen, bleek het niet eens moeilijk om een oplossing te vinden. Ik kan de ommekeer die daarop volgde, nauwelijks zelf geloven.
Het lukte mij om de goesting in het leven terug te vinden, mezelf weer graag te zien, de pijn draaglijk te maken, om weer met een lach in het leven te staan en wonder boven wonder: ik ontmoette zelfs de man van mijn dromen.
…nu!
Nu wíl ik niet meer alle plaats in bed en kan ik amper slapen als mijn man nog niet naast me ligt.
Scheelt me ook gelijk een paar uur ijskoude voeten!
Het is zo fijn om niet alles in mijn eentje te hoeven doen, om ’s avonds in de zetel lekker tegen hem aan te kruipen en te vertellen hoe ik me voel. Als hij mijn fietsband heeft opgepompt in mijn plaats of een zware mand hout heeft binnengehaald, krijg ik het al warm nog vóór de kachel brandt… En ik had niet gedacht dit ooit te zeggen maar het is zo fijn om écht te kunnen genieten van seks! Ik hoef me niet meer schuldig te voelen omdat ik hem tekort doe. Ik hoef niet bang te zijn dat hij bij een andere vrouw gaat zoeken wat hij bij mij mist.
Het maakt dat ik me vrouw voel, het geeft me zelfvertrouwen, het maakt het leven zo veel leuker!
Visie: leer er NIET mee leven!
Praten hielp voor mij niet echt, ik wist niet eens waar het probleem juist zat. De frustratie groeide! Tot ik eens een babbeltje sloeg met mijn onderbewustzijn… Nooit gedacht dat dit kon!
Ons lichaam kan zichzelf herstellen op manieren die we misschien nooit helemaal zullen begrijpen. En dat hoeft gelukkig ook niet eens. Als je openstaat voor al wat maar mogelijk is, kan zelfs het onmogelijke gebeuren! Van pijn naar pijnvrij, van futloos naar energiek, van ‘vanavond niet schat’ naar ‘OHJAAAAA!!’,
van ‘leer er maar mee leven’ naar ‘had ik dit maar eerder opgelost’!
Als je me zou kennen, zou je weten dat:
- Ik regelmatig ergens aankom op blote voeten, ook zonder het zelf te beseffen.
- Je me best nergens voor wakker maakt. Iemand die slaapt, laat je met rust!
- Onverwacht voor mij vaak ongewenst is. Ik vind het heerlijk om bezoek te ontvangen maar weet dit graag vóór ze aan de achterdeur staan. Even een whatsappje of het past en dan ben je (meestal) heel welkom! Verrassingen zijn niet zo aan mij besteed…
- Ik héél veel spullen netjes in één kast gestopt krijg. Heel handig bij het opruimen, echt rot toen ik ging verhuizen!
- Ik geen fan was van Chihuahua’s tot ik er zelf ‘per ongeluk’ eentje in huis haalde. Blijkbaar zijn dat echte honden die graag wasspelden oprapen in ruil voor een beloning en niet thuishoren in een handtas tenzij ze echt oud of ziek zijn. Er passen duidelijk heel veel hersenen in die kleine kopjes!
- Ik de kriebels krijg van excuses om iets niet te doen, vooral die excuses waar ik mezelf op betrap! ‘Ik heb geen geld voor een nieuwe outfit’ betekent bij mij eerder ‘ik geef dat geld liever aan een goed boek of een extra opleiding’. Bijleren houdt je jong, of zoiets…?
- Ik een echte doe-het-zelver ben. Ik maak zelf zalfjes, zeep en kan praktisch alles in huis herstellen. Maar 1 ding leer ik waarschijnlijk nooit… strijken! Ik kan het niet, het duurt een eeuwigheid en het verschil tussen ‘voor’ en ‘na’ staat niet in verhouding met het zuchten, puffen en ja.. zelfs vloeken! Mijn motivatie verdwijnt sneller dan de rimpels en valse plooien en daar kan ik ondertussen prima mee leven. Ik vond namelijk een excellente manier om alles te drogen te hangen zodat het bijna ‘zo’ weer in de kast kan.
- Satékruiden echt overal op passen! Behalve misschien op zoetigheden, geen idee. Chocolade is voor mij nooit een oplossing… net als kleren shoppen. Op dát vlak zal ik me nooit vrouw voelen, en dat vind ik helemaal oké!